اخیرا مقاله ای منتشر شده است که نتایج آن به شواهد قبلی از فعالیت آتشفشانی زهره اضافه شده است. اگر این نتایج درست باشد، ممکن است اثرات آتشفشان ها را بر تکامل و قابلیت سکونت سیارات در سراسر جهان توضیح دهند. در این مقاله، دانشمندان در مورد تشخیص سیگنال‌های آتشفشان Idon Mans در زهره صحبت کردند و اهمیت ماموریت‌های آینده به این سیاره را چند برابر کردند.
ما مدت هاست می دانیم که سیاره زهره توسط آتشفشان هایی در جوی سورئال پوشیده شده است. اما با وجود اتمسفر متراکم آن، نمی‌توانیم گدازه‌های جاری روی سطح را از روی زمین تشخیص دهیم. اکنون، با داده های رصدی ماموریت های قبلی، دانشمندان دریافته اند که ایدون منز هزاران سال است که فعال بوده و هنوز هم فعال است.
تیم تحقیقاتی برای تایید این نتایج باید مدتی صبر کند. در دهه آینده، چندین ماموریت به زهره انجام خواهد شد که می تواند فعالیت سطحی سیاره را شناسایی کند. وجود فعالیت های آتشفشانی در زهره برای همه آشکار است، اما تایید چنین فرضیه ای دشواری های خود را دارد.
این احتمال وجود دارد که سیاره زهره زمانی دریایی از آب مانند زمین داشته باشد. اما امروزه می بینیم که خاک خشک و دارای جوی اسیدی است و دمای سطح آن به حدی است که می تواند سرب را ذوب کند.
یک فرضیه برای توجیه چنین تغییراتی وجود آتشفشان‌های فعال در زهره است که می‌توانست باعث ایجاد چنین تغییرات آب و هوایی عظیمی شود. با این حال، نگاهی دقیق تر به آتشفشان های زهره می تواند اطلاعات بیشتری به ما بدهد و بفهمیم چرا زمین هنوز دستخوش چنین تغییراتی نشده است.
اگرچه شواهد مستقیمی برای فعالیت آتشفشانی زهره وجود ندارد، اما ما شواهد غیرمستقیم خوبی داریم. گوگرد گازی است که در اثر فعالیت های آتشفشانی در جو آزاد می شود و زهره مقدار زیادی از این گاز را در جو دارد.
علاوه بر این، گسل های تکتونیکی و دیگر ویژگی های آتشفشانی در سطح آن دیده می شود که نشان از وجود آتشفشان ها دارد. برخی از دانشمندان نیز می گویند که زهره و زمین تقریباً به اندازه زمین هستند و از آنجایی که زمین آتشفشانی است، نمی توان گفت که زهره چنین نیست.
بین سال های 2006 تا 2014، مدارگرد اروپایی ونوس اکسپرس توانست از دوربین مادون قرمز خود برای نمایش نشانه هایی از گدازه های شناور در سطح زهره استفاده کند. به دلیل جو خورنده زهره، مواد معدنی موجود در آتشفشان ها خیلی سریع تجزیه می شوند و درخشش مادون قرمز گدازه ها باید کاهش یابد. اما داده‌ها نشانه‌هایی از منابع گرمای قوی را نشان می‌دهند و دانشمندان تخمین می‌زنند که گدازه‌ها برای 250000 سال روی زهره جاری بوده‌اند.
اما تحقیقات اخیر نشان داده است که اتمسفر زهره بسیار سریعتر از آنچه ما فکر می کردیم تجزیه می شود و گدازه ها باید تقریباً هزار سال است که روی این سیاره جریان داشته باشند. علاوه بر این، پیروزی ونوس بر ایدون من بیش از حد انتظار آشفته بود. بنابراین گرمای بیشتری در این ناحیه شکل گرفته است که جو زهره را بر فراز ایدون منس لمس می کند و به همین دلیل قلب این آتشفشان همچنان فعال است.